Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego jest dokumentem opracowywanym w celu poprawy bezpieczeństwa pożarowego w obiekcie.
Wszystkie niezbędne informacje na jej temat są ściśle określone w §6 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 109, poz. 719) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Jaki jest koszt opracowania instrukcji bezpieczeństwa pożarowego? Sprawdź
Wszystkie niezbędne informacje na jej temat są ściśle określone w §6 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 109, poz. 719) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Jaki jest koszt opracowania instrukcji bezpieczeństwa pożarowego? Sprawdź
Podstawa prawna aktualizacji to §6.7 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 109, poz. 719) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów: „ Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego jest poddawana okresowej aktualizacji, co najmniej raz na 2 lata, a także po takich zmianach sposobu użytkowania obiektu lub procesu technologicznego, które wpływają na zmianę warunków ochrony przeciwpożarowej.”
Czym ona właściwie jest? Jeśli jest wykonywana, co ustawowe 2 lata to opiera się na ocenie, czy od czasu opracowania dokumentacji nie zaszły zmiany w obiekcie, które powinny być w niej zawarte. Jeśli brak jest zmian wpływających na warunki ochrony przeciwpożarowej to ogranicza się do przedłużenia jej ważności. Robi się to na początku dokumentu poprzez odpowiedni wpis lub w specjalnie do tego stworzonym załączniku.
A co jeśli nastąpiły zmiany w obiekcie? Wtedy aktualizacja opiera się na dodaniu, usunięciu lub modyfikacji stron instrukcji bezpieczeństwa pożarowego. Zdarza się również tak, że przez dużą ilość zmian, aktualizacja okazuje się tak naprawdę opracowaniem nowego dokumentu. Jaki jest koszt aktualizacja? Sprawdź
Czym ona właściwie jest? Jeśli jest wykonywana, co ustawowe 2 lata to opiera się na ocenie, czy od czasu opracowania dokumentacji nie zaszły zmiany w obiekcie, które powinny być w niej zawarte. Jeśli brak jest zmian wpływających na warunki ochrony przeciwpożarowej to ogranicza się do przedłużenia jej ważności. Robi się to na początku dokumentu poprzez odpowiedni wpis lub w specjalnie do tego stworzonym załączniku.
A co jeśli nastąpiły zmiany w obiekcie? Wtedy aktualizacja opiera się na dodaniu, usunięciu lub modyfikacji stron instrukcji bezpieczeństwa pożarowego. Zdarza się również tak, że przez dużą ilość zmian, aktualizacja okazuje się tak naprawdę opracowaniem nowego dokumentu. Jaki jest koszt aktualizacja? Sprawdź
Instrukcję bezpieczeństwa pożarowego tworzy się przede wszystkim dla użytkowników obiektu, którzy po zapoznaniu się z nią znają swoje prawa i obowiązki z zakresu ochrony przeciwpożarowej. Zyskują podstawowe wiadomości na temat systemów i urządzeń ochrony przeciwpożarowej w budynku. Poznają również zasady ewakuacji.
Z drugiej strony instrukcja bezpieczeństwa pożarowego ma służyć jednostką ochrony przeciwpożarowej (Państwowej i Ochotniczej Straży Pożarnej). Kierujący Akcją Ratowniczą może dowiedzieć się z niej wszystkich istotnych informacji na temat obiektu. Dzięki instrukcji może sprawnie przeprowadzić akcję ratowniczo-gaśniczą.
A czy instrukcja jest potrzebna w twoim obiekcie? Sprawdź
Z drugiej strony instrukcja bezpieczeństwa pożarowego ma służyć jednostką ochrony przeciwpożarowej (Państwowej i Ochotniczej Straży Pożarnej). Kierujący Akcją Ratowniczą może dowiedzieć się z niej wszystkich istotnych informacji na temat obiektu. Dzięki instrukcji może sprawnie przeprowadzić akcję ratowniczo-gaśniczą.
A czy instrukcja jest potrzebna w twoim obiekcie? Sprawdź
Obowiązek opracowania instrukcji bezpieczeństwa pożarowego został zapisany w §6 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 109, poz. 719) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. W tym też akcie prawny pojawia się zapis o zawartości instrukcji bezpieczeństwa pożarowego i obiektach, do których nie wymaga się jej opracowania.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej instrukcja bezpieczeństwa pożarowego może być opracowana przez osoby, które:
1. Posiadają tytuł zawodowy inżyniera pożarnictwa.
2. Ukończyły studia wyższe na kierunku inżynierii bezpieczeństwa pożarowego.
3. Posiadają wykształcenie wyższe i ukończone szkolenie specjalistów ochrony przeciwpożarowej.
4. Uzyskały uznanie kwalifikacji do wykonywania zawodu inżyniera pożarnictwa w toku postępowania o uznanie nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Konfederacji Szwajcarskiej kwalifikacji do wykonywania zawodu regulowanego – inżyniera pożarnictwa.
5. Posiadają tytuł zawodowy technika pożarnictwa.
6. Ukończyły szkołę średnią i posiadają ukończone szkolenie inspektorów ochrony przeciwpożarowej.
7. Uzyskały uznanie kwalifikacji do wykonywania zawodu technika pożarnictwa w toku postępowania o uznanie nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Konfederacji Szwajcarskiej kwalifikacji do wykonywania zawodu regulowanego – technika pożarnictwa
1. Posiadają tytuł zawodowy inżyniera pożarnictwa.
2. Ukończyły studia wyższe na kierunku inżynierii bezpieczeństwa pożarowego.
3. Posiadają wykształcenie wyższe i ukończone szkolenie specjalistów ochrony przeciwpożarowej.
4. Uzyskały uznanie kwalifikacji do wykonywania zawodu inżyniera pożarnictwa w toku postępowania o uznanie nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Konfederacji Szwajcarskiej kwalifikacji do wykonywania zawodu regulowanego – inżyniera pożarnictwa.
5. Posiadają tytuł zawodowy technika pożarnictwa.
6. Ukończyły szkołę średnią i posiadają ukończone szkolenie inspektorów ochrony przeciwpożarowej.
7. Uzyskały uznanie kwalifikacji do wykonywania zawodu technika pożarnictwa w toku postępowania o uznanie nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Konfederacji Szwajcarskiej kwalifikacji do wykonywania zawodu regulowanego – technika pożarnictwa
Przepisy stawiają jedynie wymogi w zakresie opracowania instrukcji bezpieczeństwa pożarowego. Nie wskazują jednak wymagań co do osób aktualizujących instrukcję bezpieczeństwa pożarowego. W związku z powyższym jeśli instrukcja nie wymaga poważnych i skomplikowanych zmian, a właściciel, zarządcą lub administrator obiektu ma pewność, że dokona aktualizacji zgodnie z przepisami, może to zrobić samodzielnie.
Nie mniej jednak, żeby mieć pewność zawsze można zwrócić się o pomoc do specjalisty w tym zakresie.
Nie mniej jednak, żeby mieć pewność zawsze można zwrócić się o pomoc do specjalisty w tym zakresie.
Odpowiedź na to pytanie znajdziemy, a właściwie na pytanie, jakie obiekty nie wymagają instrukcji bezpieczeństwa pożarowego w §6.8 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 109, poz. 719) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego nie jest wymagana dla obiektów lub ich części, o których mowa w ust. 1 (przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych oraz inwentarskich), jeżeli nie występuje w nich strefa zagrożenia wybuchem, a ponadto:
1. Kubatura brutto budynku lub jego części stanowiącej odrębną strefę pożarową nie przekracza 1 000 m3, z zastrzeżeniem pkt. 2.
2. Kubatura brutto budynku inwentarskiego nie przekracza 1 500 m3.
3. Powierzchnia strefy pożarowej obiektu innego niż budynek nie przekracza 1 000 m2.
Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego nie jest wymagana dla obiektów lub ich części, o których mowa w ust. 1 (przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych oraz inwentarskich), jeżeli nie występuje w nich strefa zagrożenia wybuchem, a ponadto:
1. Kubatura brutto budynku lub jego części stanowiącej odrębną strefę pożarową nie przekracza 1 000 m3, z zastrzeżeniem pkt. 2.
2. Kubatura brutto budynku inwentarskiego nie przekracza 1 500 m3.
3. Powierzchnia strefy pożarowej obiektu innego niż budynek nie przekracza 1 000 m2.
Informację, co powinna zawierać instrukcja bezpieczeństwa pożarowego został zamieszczona w §6.1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 109, poz. 719) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów:
1. Warunki ochrony przeciwpożarowej, wynikające z przeznaczenia, sposobu użytkowania, prowadzonego procesu technologicznego, magazynowania (składowania) i warunków technicznych obiektu, w tym zagrożenia wybuchem.
2. Określenie wyposażenia w wymagane urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice oraz sposoby poddawania ich przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym.
3. Sposoby postępowania na wypadek pożaru i innego zagrożenia.
4. Sposoby zabezpieczenia prac niebezpiecznych pod względem pożarowym, jeżeli takie prace są przewidywane.
5. Warunki i organizację ewakuacji ludzi oraz praktyczne sposoby ich sprawdzania.
6. Sposoby zapoznania użytkowników obiektu, w tym zatrudnionych pracowników, z przepisami przeciwpożarowymi oraz treścią przedmiotowej instrukcji.
7. Zadania i obowiązki w zakresie ochrony przeciwpożarowej dla osób będących ich stałymi użytkownikami.
8. Plany obiektów, obejmujące także ich usytuowanie, oraz terenu przyległego, z uwzględnieniem graficznych danych dotyczących w szczególności:
a) powierzchni, wysokości i liczby kondygnacji budynku,
b) odległości od obiektów sąsiadujących,
c) parametrów pożarowych występujących substancji palnych,
d) występującej gęstości obciążenia ogniowego w strefie pożarowej lub w strefach pożarowych,
e) kategorii zagrożenia ludzi, przewidywanej liczby osób na każdej kondygnacji i w poszczególnych pomieszczeniach,
f) lokalizacji pomieszczeń i przestrzeni zewnętrznych zaklasyfikowanych jako strefy zagrożenia wybuchem,
g) podziału obiektu na strefy pożarowe,
h) warunków ewakuacji, ze wskazaniem kierunków i wyjść ewakuacyjnych,
i) miejsc usytuowania urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, kurków głównych instalacji gazowej, materiałów niebezpiecznych pożarowo oraz miejsc usytuowania elementów sterujących urządzeniami przeciwpożarowymi,
j) wskazania dojść do dźwigów dla ekip ratowniczych,
k) hydrantów zewnętrznych oraz innych źródeł wody do celów przeciwpożarowych,
l) dróg pożarowych i innych dróg dojazdowych, z zaznaczeniem wjazdów na teren ogrodzony.
9. Wskazanie osób lub podmiotów opracowujących instrukcję bezpieczeństwa pożarowego.
1. Warunki ochrony przeciwpożarowej, wynikające z przeznaczenia, sposobu użytkowania, prowadzonego procesu technologicznego, magazynowania (składowania) i warunków technicznych obiektu, w tym zagrożenia wybuchem.
2. Określenie wyposażenia w wymagane urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice oraz sposoby poddawania ich przeglądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym.
3. Sposoby postępowania na wypadek pożaru i innego zagrożenia.
4. Sposoby zabezpieczenia prac niebezpiecznych pod względem pożarowym, jeżeli takie prace są przewidywane.
5. Warunki i organizację ewakuacji ludzi oraz praktyczne sposoby ich sprawdzania.
6. Sposoby zapoznania użytkowników obiektu, w tym zatrudnionych pracowników, z przepisami przeciwpożarowymi oraz treścią przedmiotowej instrukcji.
7. Zadania i obowiązki w zakresie ochrony przeciwpożarowej dla osób będących ich stałymi użytkownikami.
8. Plany obiektów, obejmujące także ich usytuowanie, oraz terenu przyległego, z uwzględnieniem graficznych danych dotyczących w szczególności:
a) powierzchni, wysokości i liczby kondygnacji budynku,
b) odległości od obiektów sąsiadujących,
c) parametrów pożarowych występujących substancji palnych,
d) występującej gęstości obciążenia ogniowego w strefie pożarowej lub w strefach pożarowych,
e) kategorii zagrożenia ludzi, przewidywanej liczby osób na każdej kondygnacji i w poszczególnych pomieszczeniach,
f) lokalizacji pomieszczeń i przestrzeni zewnętrznych zaklasyfikowanych jako strefy zagrożenia wybuchem,
g) podziału obiektu na strefy pożarowe,
h) warunków ewakuacji, ze wskazaniem kierunków i wyjść ewakuacyjnych,
i) miejsc usytuowania urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic, kurków głównych instalacji gazowej, materiałów niebezpiecznych pożarowo oraz miejsc usytuowania elementów sterujących urządzeniami przeciwpożarowymi,
j) wskazania dojść do dźwigów dla ekip ratowniczych,
k) hydrantów zewnętrznych oraz innych źródeł wody do celów przeciwpożarowych,
l) dróg pożarowych i innych dróg dojazdowych, z zaznaczeniem wjazdów na teren ogrodzony.
9. Wskazanie osób lub podmiotów opracowujących instrukcję bezpieczeństwa pożarowego.
Jedna z najważniejszych informacji dla zleceniodawcy. Cena waha się od 200 zł do nawet kilkunastu tysięcy złotych. Cena zależna jest o wielu czynników, najważniejsze z nich to:
– wielkość obiektu,
– rodzaj i charakter obiektu,
– dostępna dokumentacja i podkłady budowlane (rzuty obiektów),
– termin realizacji.
W Internecie widnieje wiele stron, które oferują opracowanie tanie instrukcje bezpieczeństwa pożarowego. Nic w tym złego jeśli są one wykonane rzetelnie i profesjonalnie. Część ze „specjalistów” oferuje wykonanie dokumentacji zdalnie, nie będąc nawet na obiekcie. Biorą za to niewielkie pieniądze. Dlaczego? Bo to zleceniodawca („Ty”) wykona większość pracy. „Specjalista” wklei tylko uzyskane informacje do gotowego dokumentu i instrukcja gotowa. Pytanie tylko na ile jest w stanie to zrobić rzetelnie i w sposób pozwalający na wykonanie profesjonalnego dokumentu nie będąc na obiekcie. Potrzebujesz wyceny dla swojego obiektu? Skontaktuj się ze mną.
– wielkość obiektu,
– rodzaj i charakter obiektu,
– dostępna dokumentacja i podkłady budowlane (rzuty obiektów),
– termin realizacji.
W Internecie widnieje wiele stron, które oferują opracowanie tanie instrukcje bezpieczeństwa pożarowego. Nic w tym złego jeśli są one wykonane rzetelnie i profesjonalnie. Część ze „specjalistów” oferuje wykonanie dokumentacji zdalnie, nie będąc nawet na obiekcie. Biorą za to niewielkie pieniądze. Dlaczego? Bo to zleceniodawca („Ty”) wykona większość pracy. „Specjalista” wklei tylko uzyskane informacje do gotowego dokumentu i instrukcja gotowa. Pytanie tylko na ile jest w stanie to zrobić rzetelnie i w sposób pozwalający na wykonanie profesjonalnego dokumentu nie będąc na obiekcie. Potrzebujesz wyceny dla swojego obiektu? Skontaktuj się ze mną.
Sprawa równie skomplikowana jak cena całego opracowania. Czasami aktualizacja dotyczy kilku błahych rzeczy a czasami kończy się opracowaniem nowego dokumentu. Zdarza się, że Firma próbuje zaoszczędzić na instrukcji bezpieczeństwa pożarowego i chce podciągnąć to pod aktualizację bez zmian w jej treści (wpis i przyłożenie pieczątki), a okazuje się, że instrukcja nie odpowiada wymaganiom lub wymaga znacznym zmian. Chcesz wiedzieć, czy wystarczy zaktualizować Twój dokument, czy wystarczy przedłużyć ważność? Zapraszam do kontaktu.
Jest to sprzęt przeznaczony do gaszenia pożaru w zarodku, w jego pierwszej fazie. Charakteryzuje się tym, że jest lekki i ogólnodostępny, nie wymaga zaawansowanej wiedzy do jego użycia.
Zaliczają się do niego gaśnice i koce gaśnicze.
Zaliczają się do niego gaśnice i koce gaśnicze.
1. GRUPA „A” – materiały stałe pochodzenia organicznego, podczas spalania, których zachodzi zjawisko żarzenia. Są to m.in.: drewno, papier, słoma, tworzywa sztuczne.
2. GRUPA „B” – ciecze palne oraz materiały stałe, które pod wpływem temperatury ulegają stopieniu: benzyna, alkohole wysokoprocentowe, parafina, lakiery.
3. GRUPA „C” – pożary gazów palnych: acetylen, metan, propan butan, etan, wodór.
4. GRUPA „D” – pożary metali lekkich: magnez, sód, potas.
5. GRUPA „F” – pożary olejów i tłuszczów w urządzeniach kuchennych.
2. GRUPA „B” – ciecze palne oraz materiały stałe, które pod wpływem temperatury ulegają stopieniu: benzyna, alkohole wysokoprocentowe, parafina, lakiery.
3. GRUPA „C” – pożary gazów palnych: acetylen, metan, propan butan, etan, wodór.
4. GRUPA „D” – pożary metali lekkich: magnez, sód, potas.
5. GRUPA „F” – pożary olejów i tłuszczów w urządzeniach kuchennych.
1. Gaśnice proszkowe (GP): jako środek gaśniczy zastosowany jest proszek gaśniczy. W zależności od rodzaju proszku gaśniczego mogą one służyć do gaszenia grup pożarów A (ciała stałe), B (ciecze), C (gazy). Ze względu na wszechstronność, różne wielkości: 1kg, 2 kg, 4 kg, 6 kg, 9 kg, 12 kg i swoją stosunkową niską cenę są gaśnicami najczęściej stosowanymi. Można je stosować w większości obiektów.
2. Gaśnice na dwutlenek węgla (śniegowe): środkiem gaśniczym jest skroplony dwutlenek węgla. Służba do gaszenia pożarów B (ciecze) i C (gazy). W przeciwieństwie do gaśnic proszkowych są gaśnicami czystymi (nie pozostawiają śladów po użyciu), gdyż dwutlenek węgla miesza się z atmosferą i jest niewidoczny. Nie powodują dodatkowych strat popożarowych. Są gaśnicami droższymi od proszkowych o niższej skuteczności. Jednak brak strat popożarowych sprawia, że bardzo często je spotykamy w: serwerowniach, pracowniach komputerowych, przy urządzeniach w dużą ilością elektroniki, w szpitalach, przy urządzeniach elektrycznych, w rozdzielniach elektrycznych. Dostępne pojemności: 2 dm3 i 5 dm3.
3. Gaśnica na bazie wody pianowa (GWP): w jej wnętrzu znajdziemy wodny roztwór środka pianotwórczego, którym ugasimy pożary grupy A (ciała stałe) i B (ciecze). Może ona być stosowana w większości obiektów. Mimo tego jest ona stosunkowo rzadko stosowana w obiektach.
4. Gaśnica na bazie wody, pianowa, gastronomiczna, „kuchenna” (GWG): gaśnica posiadający specjalny środek gaśniczy gaszący przede wszystkim pożary grupy F, czyli tłuszcze w gastronomii. Dodatkowo w zależności od producenta może posłużyć do gaszenia grupy pożarów A (ciała stałe) i B (ciecze). Gdzie znajdziemy gaśnicę gastronomiczną? W kuchniach, restauracjach, barach, a także w domach. Wszędzie tam, gdzie możemy mieć do czynienia z pożarami tłuszczów. Jest ona stosunkowo droga, ale ma konkretne i skuteczne działanie w przypadku pożarów grupy F – jedyna taka gaśnica dostępna na rynku.
5. Gaśnica na środek czysty gaz FE-36: gaśnica na czysty środek gaśniczy, służąca go gaszenia pożarów B (ciecze) i C (ciała stałe). Podobnie jak gaśnica na dwutlenek węgla nie powoduje strat popożarowych. Jej działanie oparte jest na gazie HFC 236fa, który jest zamiennikiem halonu). Jest bardzo skuteczne, ale również droga. Idealnie nadaje się do miejsc, które wymagają szybkiego, skutecznego działania mogącego uratować życie ludzkie lub mienie dużej wartości: urządzenia elektroniczne, elektryczne, archiwa, muzea, laboratoria, czołgi, łodzie podwodne, samoloty, itp.
Wiele osób nurtuje to pytanie. Dla jednych najważniejsze są niewielkie nakłady finansowe, dla innych skuteczność gaśnicza, a jeszcze inni biorą pod uwagę wymiary gaśnicy. Najistotniejsze jest to, żeby mieć świadomość, że pożar może dotknąć również nas i trzeba być na to gotowym.
Idealna do domy będzie wspomniana wcześniej gaśnica gastronomiczna. Za gaśnicę z 2 dm3 środka gaśniczego musimy zapłacić około 130 zł. Czy taka mała gaśnica wystarczy? Nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Moim zdanie spokojnie wystarczy. Dlaczego? Tak naprawdę własne mieszkanie czy dom będziemy gasić tylko gdy pożar powstanie w naszej obecności. W innym przypadku musimy liczyć na strażaków.
Jaką gaśnicę kupić do garażu? Moim zdaniem mamy dwie opcje: gaśnica proszkowa lub śniegowa (na dwutlenek węgla). Wersja pierwsza jest tańsza, za gaśnicę 6 kg zapłacimy trochę ponad 100 zł. Jej charakterystykę znajdziecie w rodzajach gaśnic, idealna do garażu, tyle, że brudzi. Czystsza jest gaśnica śniegowa (na dwutlenek węgla), jednak za 5 dm3 musimy zapłacić około 200 zł. „Sniegówką” też spokojnie ugasimy pożar w jego pierwszej fazie. Wybór należy do Was.
A co z samochodem. W społeczeństwie panuje przekonanie, że tak gaśnica to tylko wymóg prawny a i tak nie da się nią ugasić samochodu. To nie musi być prawdą. Wystarczy w odpowiedni sposób gasić samochód. Jak? Przeczytaj w innym artykule, tutaj. Standardowo na wyposażeniu samochodu znajdują się gaśnice proszkowe o masie 1 kg. Czy to wystarczy? Zależy od rozległości pożaru, ale we wczesnej fazie pożaru na pewno tak.
Na rynku możemy spotkać gaśnice samochodowe GP-1z lub GP-1x. Czy one się różnią? Gaśnica proszkowa oznakowana jako „z” ma w swoim wnętrzu zbiornik (nabój) z gazem, który uwalniany jest dopiero przy naciśnięciu dźwigni. Gaśnica z „x” jest pod stałym ciśnieniem. Posiada ona wskaźnik ciśnienie, który wskazuje czy gaśnica jest sprawna i zdatna do użycia. I to jest jej plus. Część z producentów gaśnic samochodowych umieszcza na nich informację, że służą do gaszenie grup „B” i „C” (sprawdź grupy pożarów), czyli ciecze i gazy. Zgodnie z tą informacją nie została przebadana na skuteczność gaśniczą ciał stałych, których w samochodzie jest dość dużo. Inne mają oznakowanie, że służą do gaszenia grup „A”, „B” i „C”.
Moim zdaniem najlepsza będzie trochę droższa gaśnica (10 zł różnicy), tzn. GP-1x ABC, zawsze możemy skontrolować, czy jest sprawna (wskaźnik na zielonym polu) i jesteśmy pewni, że została poddana badaniu na skuteczność gaśniczą dla 3 grup pożarów.
Na rynku możemy spotkać gaśnice samochodowe GP-1z lub GP-1x. Czy one się różnią? Gaśnica proszkowa oznakowana jako „z” ma w swoim wnętrzu zbiornik (nabój) z gazem, który uwalniany jest dopiero przy naciśnięciu dźwigni. Gaśnica z „x” jest pod stałym ciśnieniem. Posiada ona wskaźnik ciśnienie, który wskazuje czy gaśnica jest sprawna i zdatna do użycia. I to jest jej plus. Część z producentów gaśnic samochodowych umieszcza na nich informację, że służą do gaszenie grup „B” i „C” (sprawdź grupy pożarów), czyli ciecze i gazy. Zgodnie z tą informacją nie została przebadana na skuteczność gaśniczą ciał stałych, których w samochodzie jest dość dużo. Inne mają oznakowanie, że służą do gaszenia grup „A”, „B” i „C”.
Moim zdaniem najlepsza będzie trochę droższa gaśnica (10 zł różnicy), tzn. GP-1x ABC, zawsze możemy skontrolować, czy jest sprawna (wskaźnik na zielonym polu) i jesteśmy pewni, że została poddana badaniu na skuteczność gaśniczą dla 3 grup pożarów.
Różnice między gaśnicami zostały zawarte w artykule o rodzajach gaśnic. Co wybrać? Najkrócej można te gaśnice podsumować w ten sposób:
1. Gaśnica proszkowa 6 kg jest skuteczniejsza i tańsza, ale zrobi bałagan (cena około 100 zł).
2. Gaśnica śniegowa 5 dm3, mniej skuteczna, droższa, ale po jej użyciu nie będziemy musieli sprzątać (cena około 200 zł).
Wybór jak zawsze należy do Was.
1. Gaśnica proszkowa 6 kg jest skuteczniejsza i tańsza, ale zrobi bałagan (cena około 100 zł).
2. Gaśnica śniegowa 5 dm3, mniej skuteczna, droższa, ale po jej użyciu nie będziemy musieli sprzątać (cena około 200 zł).
Wybór jak zawsze należy do Was.
Charakterystyka gaśnic została zawarta w artykule o rodzajach gaśnic. Ale co wybrać? Zgodnie z informacjami przedstawionymi przez producentów gaśnica proszkowa jest skuteczniejsza przy gaszeniu pożarów grupy „A” i „B”, jednak nie jest badana pod kątem gaszenia pożarów tłuszczy. Jest ona również tańsza (cena 2 kg gaśnicy to około 60 zł). Osobiście zdecydowanie polecam gaśnicę gastronomiczną. Jest ona stworzona właśnie do pożarów, które najczęściej spotykamy w mieszkaniach. Jej cena to około 130 zł.
Jak sama nazwa wskazuje jest to urządzenie gaśnicze sprzętu elektronicznego. W jego wnętrzu znajduje się dwutlenek węgla. Wiec dlaczego nie zastosować w tym miejscu gaśnicy śniegowej? Ponieważ urządzenia elektroniczne są wrażliwe na szok termiczny, który może spowodować gaśnica śniegowa. Czy więc się również te dwa urządzenia? Szczegółowy opis gaśnicy na dwutlenek węgla (śniegowej) znajdziecie w rodzajach gaśnic. Różnica polega na zastosowanej prądownicy (miejscu, skąd wydobywa się środek gaśniczy). Ta w urządzeniu gaśniczym sprzętu elektronicznego jest zaprojektowana w sposób zapobiegający zjawiskowi szoku termicznego, jest bezpieczna dla urządzeń.
Gaśnica halonowa to gaśnica, która jako środek gaśniczy zawierała halon 1211. Posiadała ona wysoką skuteczność gaśniczą opartą o działanie antykatalityczne. Jednak odkryto, że halon oddziałuje silnie na ozon i skutecznie go wiąże, powiększając tzw. dziurę ozonową. Wiele osób, które chciałyby mieć na wyposażeniu swojej firmy gaśnice halonowe, mogą je zastąpić gaśnicami na czysty gaz FE-36. Gaz FE-36 jest zamiennikiem halonu 1211. Gaśnica GH-2x kosztuje ponad 600 zł.